Είναι μερικές φορές που ξαφνιάζεσαι με την άγνοια που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία. Λέξεις, καταστάσεις, γεγονότα, έννοιες αλλά και πρόσωπα που θεωρούμε ότι είναι ευρύτατα γνωστά, απλά δεν υφίστανται για πολύ κόσμο γύρω μας. Από το σκεπάρνι έως το δημόσιο χρέος, και από τη μαντινάδα έως τη σχέση ταύρου και αγελάδας μπορείς να ακούσεις διάφορες ερμηνείες κάνοντας μια μικρή έρευνα στον ευρύτερο κοινωνικό σου κύκλο. Ταυτόχρονα η ετυμολογία με την ετυμηγορία και η ανοχή με την ανέχεια ανταλλάζουν συχνά θέση στην σύνταξη του λόγου δημιουργώντας αυτό που εμείς οι καλικάτζαροι ονομάζουμε «άβυσσο της ελληνικής ημιμάθειας».
Εκεί που το φαινόμενο γίνεται πιο έντονο είναι το πεδίο της ιστορίας· κυρίως της νεότερης. Πρόσωπα όπως ο Ζαχαριάδης, ο Μπελογιάννης, ο Παναγούλης, ο Γούναρης και ο Λαμπράκης, είναι απλά «ακουστά» και λίγοι γνωρίζουν το ρόλο που διαδραμάτισαν στη ροή της ιστορίας. Για να μη αναφερθώ σε ονόματα όπως ο Σιάντος, ο Παπαναστασίου, ο Γρίβας, ο Θεοτόκης και ο Πλαστήρας που δεν υπήρξαν ποτέ για τη μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού.
Πάντως αν και το φαινόμενο αυτό με έχει απασχολήσει ιδιαίτερα και το παρακολουθώ με ενδιαφέρον και πόνο, υπάρχουν στιγμές που εντυπωσιάζομαι ακόμα.
Ένα τέτοιο εντυπωσιακό σκηνικό έζησα πριν τρία χρόνια, τότε με τα γεγονότα της πλατείας Συντάγματος. Πόσο κόσμο μπορεί να συναντήσαμε όλοι εμείς που ξημεροβραδιαζόμασταν στην πλατεία που στέγασε τη σοκαρισμένη Αθήνα της εποχής! Νομίζω πως κάτι αντίστοιχο συμβαίνει μόνο στο καρναβάλι της Πάτρας. Φάτσες που δεν περίμενα ότι θα τις δω ποτέ στο δρόμο, φάτσες που δεν περίμενα πως θα ξαναδώ γενικά στη ζωή μου και φάτσες που είχαν ξεχαστεί στη μνήμη μου περισσότερο και από τον δύστυχο το Μπελογιάννη στη μνήμη της κοινωνίας.
Έτσι μια νύχτα που επέστρεφα -ελλείψει μετρό, λεωφορείων και φράγκων- με τα πόδια στο σπίτι, έτυχε να συμβαδίζω με ένα παλιό συμμαθητή, από αυτούς που σε όλη τη διάρκεια του σχολικού έτους ανταλλάζαμε το πολύ πέντε καλημέρες και άλλα πέντε «που ‘σαι ρε μαλάκα».
«Που ‘σαι ρε μαλάκα εσύ;» Μου λέει για έκτη φορά στη ζωή του.
« Έλα ρε μαλάκα, τι γίνεσαι;»
Η απόσταση είναι μεγάλη και είχαμε πολύ χρόνο. Χρόνο από ‘κείνον που αισθάνεσαι υποχρεωμένος να πεις κάτι αλλά οι θεματικές είναι περιορισμένες. Είπαμε τα πάντα γύρω από την εξέλιξή μας : «σπουδάζεις;», «δουλεύεις;», «έχεις γκόμενα;», «με ποιον βλέπεσαι από το λύκειο;» και άλλες τέτοιες διαδικαστικές ερωτήσεις που οι απαντήσεις τους νομίζω ότι δεν ενδιέφεραν κανένα από τους δυο. Και αφού αυτά δεν παίρνουν και πολύ ανάλυση συνεχίσαμε με τα γεγονότα της εποχής και την «πλατεία».
«Καλή φάση» μου λέει, «μαζεύει πολύ κόσμο»… «κάτι μπορεί να γίνει…» «Και αύριο θα έχει πιο πολύ κόσμο άκουσα γιατί μιλάει στα προπύλαια ένας Θεοδωράκης, τον ξέρεις;»
«Ποιός ρε ο Μίκης;» του λέω.
«Δεν τον ξέρω εγώ ρε, αλλά λένε ότι είναι πολύυυυ (το ‘υ’ το έσυρε πολύ) μεγάλος»
Μου φάνηκε απίθανο να εννοεί το Μίκη Θεοδωράκη και να μη τον γνωρίζει, οπότε θεώρησα ότι για κάποιο λόγο θα ήταν την επαύριο στην πλατεία ο Σταύρος Θεοδωράκης, που δεν ήταν και κάτι τρομερό να μην τον γνωρίζει κάποιος, ειδικά εκείνη την εποχή. Αλλά ο συμμαθητής μου συνέχισε:
«Πολύυυυ μεγάλος ρε, έχει κάνει εξορίες λένε, φυλακή και τέτοια…»
«Ρε φίλε τον Μίκη Θεοδωράκη θα λες, ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΡΕΙΣ ?!?!?!?!?»
«Δε νομίζω να τον λένε Μίκη ρε, είναι και μεγάλος στην ηλικία λένε, πάνω από 80 φάση….»
«Καλά άστο…. τελικά δε μου είπες, ποιόν βλέπεις από το λύκειο………»
Όπως καταλάβατε η κουβέντα δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο. Ήδη είχε πεθάνει ένας ιστορικός, είχε πάρει φωτιά το σπίτι ενός μουσικού, είχε κρεμαστεί η μάνα ενός αριστερού, ενώ ένας σκηνοθέτης και ένας ποιητής είχαν πέσει για ύπνο μαζί δίπλα σε ένα μισαναμένο μαγκάλι. Ας μην κάνουμε άλλη ζημιά στον παγκόσμιο πολιτισμό σκέφτηκα και άλλαξα την κουβέντα.
Αυτή την ιστορία τη θυμήθηκα τώρα, τις μέρες που το όνομα «Θεοδωράκης» παίζει πολύ στην επικαιρότητα. Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά πρόκειται όντως για το Σταύρο. Φοβάμαι λοιπόν μήπως πλανευτεί ο παλιός μου συμμαθητής και αφού δεν μπορώ να τον δω από κοντά, είπα να τον ενημερώσω από εδώ:
Γιάννη, αυτός ο Θεοδωράκης δεν είναι αυτός που είχε μιλήσει τότε. Αυτός δεν πέρασε ποτέ από την πλατεία και δεν είναι «πολύυυυ μεγάλος». Αυτός είναι κάτι σαν τη Ντόρα τη μικρή εξερευνήτρια, που κάνει ράφτινγκ στον πόνο μας.
kalikatzarakos 
Παράθεμα: Η κοινωνική αγραμματοσύνη και οι Θεοδωράκηδες… « απέραντο γαλάζιο
Καλε μου φιλε
Τον λαο μας τον βρηκε η παγκοσμια κριση στα χειροτερα του ! Μετα απο μια πλαστη και καλλιεργουμενη (απο τις τραπεζες) «ευημερια» …μετα απο μια στοχευμενα διαλημενη παιδεια …και με τα ΜΜαποβλακωσης στο φορτε της μουροχαυλιασης και του απολιτικ (μην ξεχναμε την χαρα τους για την απουσια κομματων -τον πολιτικο λογο εννοουσαν βεβαια) απ τις πλατειες ,την χαρα τους για «ΜΟΝΟ με Ελληνικες σημαιες» ,την στηριξη και το προμοτ σε τετοιες συγκεντρωσεις χυδην και ανοργανωτων ) ..
Ετσι τωρα υφισταμεθα την βασανο της ψηφου ωσαν σε ριαλυτι , ωσαν σε τηλεπαιχνιδι ,ωσαν σε καλλιστεια ή γιουροβιζιον …Θα ελεγε κανεις οτι ο πολυς ο κοσμος ειναι στην κοσμαρα του ή σε ενα παραλληλο συμπαν ,Μας εμαθαν να μην ΟΡΓΑΝΩΝΟΜΑΣΤΕ ,να μην ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ απο κοινου ,να μην ΞΕΚΟΛΛΑΜΕ εκ του καναπεως …περιμενοντας τον ΣΩΤΗΡΑ απο «αριστερα» ή «ακροδεξια» …αραχτοι και λαιτ ..
Το ακριβως ΑΝΤΙΘΕΤΟ ηταν τελικα ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ η ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Οι προετοιμασίες ξεκίνησαν από τότε που ήρθαν τα ΜΜΕ παρανόμως στην χώρα μας. Με πρωτάρη τον νεοδημοκράτη Κούβελα και τον δημοτικό του σταθμό επί παπανδρέου, στα μεγκα αντεννα επί Μητσοτάκη. Κάπου εκεί, άνοιξε και ο Σαμαράς τα σύνορα για να πέσουν τα εργατικά κόστη. Και σιγά σιγά, διέλυσε την συνοχή ενός λαού που ήταν αρκετά καλά ενωμένος…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Θα έλεγα ότι ο ναρκισσισμός είναι εξίσου -για να μην πω περισσότερο- παθογενής κατάσταση με την αγραμματοσύνη. Σας παραπέμπω σε σχόλιο του Κουτιού της Πανδώρας:
Ο Ευάγγελος Βενιζέλος πέθανε πολιτικά, αλλά γεννιέται ο νέος Βενιζέλος. Ο Σταύρος Θεοδωράκης, ή θεωρεί πως πρέπει να καλύψει το κενό που αφήνει το ξεφουσκωμένο «εγώ» του Βενιζέλου, ή δεν μπορεί να τιθασεύσει το δικό του.
Λίγες μόνο μέρες μετά την εφόρμηση από τα τηλεοπτικά στούντιο, εκφράζει με λόγια, αυτό που χρόνια εξέφραζε με την βοήθεια της σκηνοθεσίας και της κάμερας. Ένα ναρκισσιστικό εγώ, μια εγωπαθή εικόνα που τον αυτοτοποθετεί στο επίκεντρο του κόσμου και όχι μόνο του ρηχού πολιτικά «Ποταμιού».
Όποιος έχει ακούσει τις δημόσιες ομιλίες του, διακρίνει πως ξεχειλίζουν από «εγώ», από πρώτο μεσσιανικό πρόσωπο, από αυτοθαυμασμό που προσπαθεί να μετατρέψει το μειονέκτημα της πολιτικής του ανυπαρξίας σε πλεονέκτημα διαφορετικότητας.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης απογειώνεται σε μια βενιζελική πτήση φτάνοντας στο σημείο να πει στους συνεργάτες του πως τον «θέλει η κοινωνία». Μια φράση που δεν τόλμησαν να πουν για τον εαυτό τους μεγάλοι ηγέτες, αλλά ούτε και αυτός ακόμη ο Βενιζέλος (και δεν εννοώ τον συντοπίτη του).
Χωρίς τακτ ή σεμνότητα, αποδίδει δημόσια στον εαυτό του ρόλο σωτήρα και ηγέτη, πετυχημένου και αναντικατάστατου. Δεν πρόκειται για κάποιον δονκιχωτισμό. Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν τρέχει καβάλα στο Ροσινάντε, αλλά στο καλάμι της Ποταμιάς που μόλις φύτρωσε λιπασμένο από τις κοπριές της διαπλοκής
Ακούστε τα ηχητικά και θαυμάστε τον ηγέτη των 5 ημερών. Μπορείτε να φανταστείτε και τα πλάνα και το πλασάρισμα στην κάμερα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολύ καλός!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
λάικ
Μου αρέσει!Μου αρέσει!