Το άλογο

25 Μαΐου 2001

Η ώρα είναι δώδεκα και κάτι τα μεσάνυχτα και ο Ζήνωνας βρίσκεται στο μπαλκόνι. Είναι η ώρα που διαθέτει, όπως λέει, στον εαυτό του. Η ώρα που χαλαρώνει και αδειάζει όλες τις σκέψεις του. Η κατάκτηση της κενής σκέψης λίγο πριν την κατάκλιση.

Κάθε νύχτα, λίγο πριν πέσει στο κρεβάτι ο Ζήνων, ένας αρχαιολόγος εργαζόμενος στην πρώτη εφορεία αρχαιοτήτων Αθήνας, δημιουργούσε ιεροτελεστικά τη δική του νιρβάνα. Μοναδικά συστατικά ένα αναμμένο κερί σιτρονέλας και ένα ποτήρι καλό κόκκινο κρασί. Χωρίς μουσική, μόνο με τον ήχο της πόλης που κατόρθωνε να απομονώνει μαζί με κάθε επίμονη και ενοχλητική σκέψη.

Εκείνο το βράδυ, μετά από εικοσιπέντε χρόνια επιτυχίας της ωριαίας απόδρασης του από την όχληση του νου, μια εικόνα πέρα από κάθε φαντασία κατάφερε να διακόψει τον ιδιαίτερο διαλογισμό του.

Ένα άλογο φάνηκε μέσα από το παραθυράκι της κουζίνας του απέναντι διαμερίσματος. Ένα λευκό άλογο σε διαμέρισμα του πέμπτου ορόφου άνοιξε το ψυγείο με το στόμα του, δάγκωσε ένα πράσινο μήλο, έκλεισε την πόρτα και περπάτησε προς τα ενδότερα του διαμερίσματος. Για λίγα δευτερόλεπτα ο Ζήνωνας κατάφερε να ακούσει τον ήχο από το μάσημα του μήλου και τα πέταλα του αλόγου να εφάπτονται με τα πλακάκια του διαμερίσματος.

Πως ήταν δυνατόν; Τι δουλειά έχει ένα άλογο στα Εξάρχεια και δη σε διαμέρισμα; Η τεχνηέντως κενή σκέψη του Ζήνωνα γέμισε ερωτηματικά σε δευτερόλεπτα. Ο βαθύς ύπνος που είχε προετοιμάσει χάθηκε οριστικά και όχι μόνο για εκείνο το βράδυ.