Άτακτες σκέψεις στο Πεδίο… του Άρεως

Είναι ωραίες οι Κυριακές στο Πεδίο του Άρεως. Είναι Πολυπολιτισμικές.

Δε θα έλεγα διαπολιτισμικές καθώς –ακόμα- μάλλον δεν υπάρχει σταυροδρόμι, δεν υπάρχει τομή των πολιτισμών. Υπάρχει κοινός φυσικός τόπος. Και κοινός περιορισμένος χρόνος. Κοινές απαγορεύσεις. Παραπλήσιες διαφυγές.

Από την πλατεία Πρωτομαγιάς μπορείς να αρχίσεις το ταξίδι. Διαφορετικές αποχρώσεις, διαφορετικές μουσικές, διαφορετικά ομαδικά παιχνίδια. Ίδια ένταση, απόγνωση, μελαγχολία. Βλέμματα στον ουρανό. Σώματα στον ήλιο.

(πού;) Πάει ο παλιός ο χρόνος..

Καθώς πάω να αδειάσω το τασάκι, που σημειωτέων είχε τόσο πολύ γεμίσει αποτσίγαρα, ένεκα της μοναχικότητας, της απώλειας και της ανιδιοτέλειας, (το τελευταίο άσχετο αλλά το αφήνω γιατί βγάζει γέλιο) που σβήνοντας το τελευταίο τσιγάρο, έπαιρνε ξανά φωτιά το πρώτο!

Το αδειάζω λοιπόν στη σακούλα και περιμένω να δω αν θα μυρίσει φωτιά μπας και προλάβω και παρέμβω προτού γίνω παρανάλωμα -πράγμα που λίγο με ενδιαφέρει τη συγκεκριμένη στιγμή, ή προτού πεθάνω από αναθυμιάσεις και την επαύριον πουν στις ειδήσεις ότι πέθανα από αυτοσχέδιο μαγκάλι -πράγμα που με ενδιαφέρει ακόμα λιγότερο.

Και καθώς περιμένω ανυπομονώντας να καπνίσω το παρθενικό τσιγάρο του άδειου, πλέον, σταχτοδοχείου και επιτέλους να το σβήσω χωρίς να γεμίσει στάχτη το δάχτυλό μου μέχρι την πρώτη φάλαγγα, η σακούλα αρχίζει να σαλεύει.